Jan - 2019 leeftijd 50-60

Zo uit het niets een piep in je oren alsof het testbeeld de hele dag aan staat . Het zal wel weggaan . Na 4 weken nog dezelfde piep . Dag en nacht om gek van te worden. Het beheerst alles je hele doen en laten staat in het teken van de piep. Dan een artikel in de krant van TinnitusConcept Vledder. Gelukkig kon ik er nog tussen gepland worden. Na een intake gesprek krijg je weer hoop. Na de eerste behandeling :"nee het wordt alleen maar erger". Maar na 4 behandelingen: " he wacht even is de piep nu weg" Je durft het bijna nu te geloven. Dan uit het niets de piep is er weer. Als je terug denkt over de afgelopen week. Veel stress weinig slaap en pijn in nek en schouders. Na twee behandelingen gelukkig weer rust.

Nu heb ik af en toe nog een piep als ik wakker wordt, maar deze verdwijnt in de loop van de dag. Ik heb nu het vertrouwen dat de piep weer weggaat. Het is een soort wissel werking door het vertrouwen heb je minder stress en slaat de behandeling beter aan. Nu ga ik eens in de gemiddeld 6 weken heen voor een behandeling, die meer als een bevestiging na de koop dient dan als een noodzaak. Kortom zeer tevreden. Ik beveel het ook alle collega's aan om heen te gaan. In mijn beroepstak hebben veel collega's last van deze vervelende piep of suis, maar zoals verwacht zijn het gros ook zo eigenwijs om de keuze te maken niet te gaan. Pech voor hun en geluk voor mij . Geluk met een bijna piep vrij leven met dank aan Sandra

Marijke - leeftijd 60-70

……..En daar sta je dan op een dag in oktober een dik jaar geleden. GESUIS in mijn oor, HELP, het zal toch niet Tinni……….. Nee, niet aan denken, het is gewoon een prop in mijn oor.

Afspraak gemaakt, en naar de assistent van de dokter, nee mevrouw niets te zien, mooi schoon.

Shit, dacht ik, daar ben ik dan mooi klaar mee.

De assistent gaf me een naam mee van iemand uit Vledder. Direct werk van gemaakt, en kon ook al redelijk snel terecht bij Sandra.

Na zo’n 7 behandelingen was het geluid wat meer op de achtergrond, en na ongeveer een half jaar was er mee te leven. Af en toe moest ik zelfs even luisteren of de suis er nog was, Ja het is er altijd wel, maar een stuk minder luid.

Het gaat nog steeds goed, af en toe is het gesuis iets harder, vooral als ik te veel gelezen of gepuzzeld heb, dus dat doe ik dan maar niet zo veel meer.

Lotte - leeftijd 20-30

Echte naam in praktijk bekend

‘Het geluid’

Het is ongeveer een week voor mijn verjaardag (eind januari) als ik in bed lig. Zoals gewoonlijk lig ik rond tien uur in bed. Ik lig op mijn zij. Als ik me draai op mijn andere zij, neem ik lichtelijk een geluidwaar. Het eerste wat in mijn op komt is dat er geluid in mijn omgeving is en pak mijn oordoppen. Als ik mijn oordoppen in doe, blijkt het geluid nog steeds aanwezig te zijn en op dat moment neemt het mij over. Het is het geluid en ik. Ik fixeer me en doe mijn oordoppen in en uit om te checken en te hopen dat het weg is, maar het is er. Het is daar en ik hoor je. Dat is het begin van een zware periode. Een periode met diepe dalen, waarvan ik dacht dat ik ze nooit zou tegen komen. Vanaf die nacht ging ik me helemaal fixeren op het geluid. Mijn eerste reactie die week was het zoeken op internet. Bewijs zoeken dat het niet hetgeen zou zijn wat ik dacht dat het zou zijn. Ik las op het internet (het domste wat ik ooit heb gedaan) en mijn gedachten gingen met mij aan de haal. Het balletje ging rollen en ging van kwaad tot erger. Binnen twee weken was ik mezelf niet meer. Ik geloofde er heilig in, dat ik niet met het geluid kon leven. Dit was immers wat ik op het internet had waargenomen.

Na die twee weken zat ik huilend en in elkaar gezakt in de tuin van mijn moeder en vertelde ik wat ik voelde en hoorde. Ik weet nog goed het moment dat ik daar zat. Ik zat continue in mijn hoofd met mijn gedachtes en geregeld met mijn vingers in mijn oren (op het dwangmatige af) om controle te proberen te krijgen over het geluid. Zij ging met mij mee naar de huisarts. Dat was voor mij het kantelpunt. Ik werd doorverwezen naar een psycholoog en kreeg direct behandeling. Ook werd mijn gehoor getest in het ziekenhuis (prima gehoor). Bij de psycholoog is naar voren gekomen dat ik hooggevoelig ben, waardoor ik mezelf opnieuw moest leren uitvinden. Ik heb veel kennis kunnen vergaren uit het boekje ‘hoog sensitiviteit in het dagelijks leven’ van Isle Sand. Ondanks de begeleiding, bleek ik nog heel angstig te zijn voor het geluid. Mijn psycholoog heeft mij toen doorverwezen naar Tinnitusconcept Vledder. Omdat ik zo angstig was, kon ik gelukkig snel bij Sandra terecht. Zij zorgde ervoor dat ik niet bang hoefde te zijn voor het geluid. Zij legde mij ook uit dat het vaak samen gaat met stress en dat het ook weg kan gaan.

Achteraf kan ik ook zeggen dat ik veel te veel heb gewerkt en stress had. Ik had al dipjes in mijn stemming en het geluid was de druppel. Het was de kaart die uit mijn kaartenhuis werd getrokken. Het belangrijkste wat ik van Sandra heb geleerd is uit mijn hoofd te gaan en te ontspannen. Afleiding zoeken heeft mij erg geholpen. Mijn ratio is erg sterk. Ik doe ook werk waarbij ik veel analytisch moet denken (basis ggz). Om die reden heb ik veel gehad aan het luisteren naar mijn lichaam (signalen) en het toepassen van visualisatieoefeningen om uit mijn hoofd te gaan. In de periode waarin ik erg met het geluid bezig was, heb ik minstens een maand niet gewerkt. Met vallen en opstaan ging het langzaam aan beter. Dit proces heeft veel tijd gekost, minstens een half jaar. Langzaam bouwde ik Sandra af. Nu is het oktober en ben ik niet meer bang voor het geluid. Af en toe hoor ik het nog in de nacht of als er in de ruimte weinig geluid is. Het is vaak iets meer aanwezig als ik het te druk heb gehad, ondanks dit doet het me niks meer. Het is er, maar niet meer de baas. Ik noemde het altijd liever het geluid, maar je kan ook zeggen tinnitus.

Op dit moment ben ik er nog niet helemaal. Ik bleek een burn-out te hebben. Ik worstel nog vaak met mijn gedachtes. Rust is voor mij belangrijk. Niet te veel doen en uit mijn hoofd gaan. Ik moet mijn piekergedachtes letterlijk ‘halt’ toe roepen en eerlijk zijn over hoe ik me voel en daarna handelen Het gaat steeds beter en sneller. Ik moet dingen laten, maar dat is niet erg. Ik weet waarvoor ik het doe. De dalen worden steeds minder diep en ik heb alle vertrouwen in dat ik volledig herstel. Ik weet vanuit mijn werk en mijn psycholoog en Sandra, dat ik niet streng voor mezelf moet zijn. Het kost tijd. Ik moet mezelf te tijd geven en over een jaar of twee zal ik met een glimlach terugkijken. Het belangrijkste is, dat ik eigenlijk nog steeds mezelf ben.

Ook ondanks mij nieuwe ‘handleiding’ voor mezelf en dat ik meer rust moet hebben. Ik ben weer wie ik ben en wie ik wil zijn. Ik kan de dingen doen die ik wil doen.